He reducido el mundo a mi jardín y ahora veo la intensidad de todo lo que existe. Ortega y Gasset.







lunes, 3 de enero de 2011

UN CORTADO Y UN TÉ SIN HUMO, POR FAVOR

Paseando por el centro de Carballo nos pilló la lluvia, y para hacer tiempo, mientras esperábamos la hora de apertura de las tiendas, nos resguardamos en un bar.
Luz Divina. No me gustó demasiado en nombre, pero nos vino divinamente para protegernos de la incesante agua, tan habitual compañera de fatigas en las tierras gallegas.
Nos sentamos en una mesa redonda de madera, frente al ventanal. Las sillas, también de madera oscura, me recordaban a las típicas de los bares de pueblo de mi niñez.
Un cordado con leche fría y un té rojo. A nuestro alrededor había algunas mesas vacías, pero otras tantas ocupadas por empleadas de los comercios cercanos, madres con sus hijos pequeños, ancianas acompañadas por sus nietas… sin embargo, ninguno de los hombres sentados en la barra gozaba de la complicidad de un cigarrillo encendido.
Fuera, una chica intentaba cobijarse bajo el toldo del bar mientras aprovechaba las últimas caladas de su pitillo antes de entrar con una amiga.
Creo que fue uno de los tés más sabrosos de mi vida y no por lo rico que estuviera, ya que en lugar de un té rojo me habían servido un té clásico de sobre barato, sino por el ambiente que se respiraba, nunca mejor dicho, en la cafetería.
¡Bendita controvertida ley!
Yo no entro a juzgar si perjudica o no a determinada gente, pero sí que pienso que nos beneficia a todos, en cuanto a que jóvenes, ancianas, niños, embarazadas y demás personas, fumadoras y no fumadoras, podemos empezar a disfrutar, de una vez por todas, de espacios libres de humo, sitios de ocio en los que poder charlar, leer el periódico o tan solo resguardarse de la lluvia o el frío sin ese manto azulado y maloliente que invade todos y cada uno de los recovecos de los locales.

2 comentarios:

  1. Sabia que tenies facilitat per escriuree, però mai hagues imaginat que escrivisis tant bé!! M'ha agradat molt enserio. Continua aixi, que aqui ja tens la teva fan nº1 esperant el seguent blog.

    ResponderEliminar
  2. Com deia la mare d'en Forest Gump, la vida es como una caja de bombones... Jo més aviat sóc com una caixa de galetes de mantega, mai saps què et pots trobar en el pis de sota ;) jejeje Gràcies Curri!

    ResponderEliminar